Verdwaald

Hoe ik door het leven kom, begrijp ik zelf niet. Deze week verdwaalde ik in Utrecht en iedereen had nog gezegd: “Je vindt het heel gemakkelijk, het wijst zich bijna vanzelf.” Dat had me moeten waarschuwen. Maar ik geloofde het, omdat ik optimist ben.

Ik stapte in de trein met zo’n twintig euro in de portemonnee, wat ruim voldoende is voor iemand die een zakelijk evenement gaat bezoeken en op Spa Rood leeft. In Utrecht stapte ik uit in een vernieuwde wereld. Ik was er al een tijd niet geweest, en lieve mensen, daar weten ze van bouwen en verbouwen. Het oude stationsgebied herkende ik nauwelijks. De inrichting zag er modern uit, en toch had het iets moois.

Binnen tien minuten afstand was ik verdwaald. Zo raar. Thuis puzzel ik altijd met Google uit hoe ik ergens moet komen. Ik schrijf herkenningspunten op (“links ligt een garage”) en noteer hoe ik moet lopen (“Dan rechtsaf en daar is het”). Kan niet mis gaan. Gaat toch mis. Ik belandde op de Cathrijnekade terwijl ik op de Daalseweg had moeten staan. Dat betekent om hulp vragen aan de medemens en de ideale medemens is een man met een vrouw aan zijn arm. Hij gaat het extra goed uitleggen om op haar indruk te maken, en zij geeft aanwijzingen waar ik iets aan heb. Deze avond was er geen man-van op straat.

En toen gebeurde er iets geks. De eerste drie, vier mensen aan wie ik de weg vroeg, reageerden op dezelfde manier: “Heeft u Google Maps op uw telefoon?” Dat is geen weg wijzen. Bovendien, als ik wegwijs kon uit zo’n plattegrond van Google Maps, dan hoefde ik niemand wat te vragen. Iemand moet gewoon iets simpels zeggen als: “Bij de kapper op de hoek rechtsaf en dan doorlopen tot je een café ziet, vraag het daar nog een keer.”

Gelukkig bleken mijn twintig euro genoeg om een taxi te betalen. “Maar u kunt het best lopen,” zei de taxichauffeur nog, waardoor ik bijna moest huilen. Daarna mocht ik mee. De rit kostte tien euro, ik gaf uit dankbaarheid vijf euro fooi en besloot dat ik die avond mijn zegeningen moest tellen, daar was ik rijker mee bedeeld dan met de inhoud van mijn portemonnee. Oja, terug naar het station heb ik gelopen. Toen wees het zich opeens wèl vanzelf.

Vilan van de Loo

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.