Kiezen

De afgelopen twee jaar heb ik geen dag, geen uur en geen minuut overwogen om te gaan stofzuigen. Gisteren probeerde ik het even. Meteen ging het mis. Bertje werd bang.

De stofzuiger staat weer waar hij stond, op de gang, om de hoek van de huiskamer. En ik schakel terug op wat ik voor het proberen deed, borstels en vochtige doeken en hopen dat het genoeg is. Want nou ja, Bertje woont hier ook en als huiskater heeft hij recht op veiligheid.

Afgelopen zaterdag vierde Bert zijn negende verjaardag. Of het zijn geboortedag was, weet niemand. Dus toen hij twee jaar geleden uit het asiel kwam om met mij samen te gaan wonen, werd dit de dag waarop hij voortaan jarig zou zijn. Iedereen heeft een verjaardag nodig. Een dag waarop je voelt: ik ben er en ik mag er zijn, precies zoals ik ben. Felicitaties zijn de bevestiging daarvan. Dus zaterdag begonnen Bert en ik met een lange ochtendknuffel en heel veel felicitaties, en complimenten over zijn vooruitgang.

Ja, hij is vooruit gegaan en toch is Bertje nog steeds onzeker. Toen hij hier pas was, liep ik langzamer zodat hij niet schrok. Het stofzuigen schrapte ik, vanwege de herrie. Ik heb zo’n oud fabrieksding. Groot van formaat, er komt herrie uit en het functioneert uitstekend. Maar ja: Bertje. Daarom besloot ik tot die doekjes en borsteltjes en ik zei tegen mezelf dat het eigenlijk een vorm van meditatie was. Dat was het ook.

Waarom ik de stofzuiger aanzette? Simpel. Ik dacht dat het kon. Het duurde even. Bertje dook in elkaar en blies met streepjes-ogen naar het monsterlawaai. Meteen zette ik het ding uit. Dan niet.

De rest van de dag en de avond hebben we veel geaaid, van dat zachte. Ik heb mijn verontschuldigingen aangeboden en gezegd dat ik voorlopig niet meer ging stofzuigen. “Het spijt me echt, Bert.” Langzaam kwam hij terug uit zijn schrik. Hij begon te spinnen, van het echte, niet het spanning-spinnen. Hij ging lekker liggen op zijn kussen. En hij keek me aan, op een goede vriendelijke manier. Maar dat zijn koppie even anders dan anders stond, zag ik wel.

Het is kiezen in het leven, in grote en kleine zaken. Natuurlijk is het onhandig, doeken en borstels, wat dacht u. Bert weet niet wat het me voor moeite kost. Ik wel, en ook wat liefde is: het is geven en geven.

Vilan van de Loo

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.